50%

 

De bel gaat, ik loop naar de deur, kijk door het raampje en schrik! Politie.

De tweeling was elf jaar toen ik voor het eerst "witte muizen", zo noemden de jongens de politie, aan de deur kreeg. Het begon met winkeldiefstal. Van alles heb ik moeten aanhoren en ondergaan. Ondanks het feit dat ik er altijd was en me volledig heb ingezet om hen een goed voorbeeld en opvoeding te geven. Zachtzinnig en hardhandig heb ik geprobeerd ze te corrigeren. Nooit heb ik ze geslagen al haalden ze me met hun leugens wel het bloed onder de nagels vandaan.

De "witte muizen" werden vaste bezoekers. Onder het drinken van een kopje thee vertelden ze mij over dealen, straatroof, dronkenschap, inbraken  ja zelfs over gewapende overvallen. Soms had ik rust als ze vastzaten. Het leek nooit te stoppen.

Richard was 26 jaar, ik had met hulp hem al enige tijd de toegang tot mijn huis ontzegd. Hij had mijn halve inboedel te gelde gemaakt voor drugs. Na felle confrontaties en nieuwe sloten had ik zeker al een half jaar niets meer van hem gehoord. De bel ging, ik keek door het raampje, oh nee, "witte muizen".

Mark zat voor twee jaar in Breda dus voor hem kon het niet zijn.

De agenten vertelden me dat Richard dood was aangetroffen in een kraakpand.

Hij was overleden aan een overdosis, naar het scheen. Of ik tussen zijn spullen wilde kijken of ik nog iets wilde hebben. Ik ging kijken, tussen het vuil en de rommel waar zijn leven was geëindigd. Huilen deed ik, huilen en nog eens huilen.

Ik deed afstand en Richard is op kosten van de Gemeente gecremeerd. Mijn man was al enkele jaren daarvoor overleden. Ik voelde me mislukt en machteloos.

Enkele mensen nam ik in vertrouwen, waaronder de "Sigarenboer".

Na veel praten en overleg bracht hij me tot de conclusie dat er nog één optie was.

Ik moest verhuizen om voor mezelf en Mark nog iets van dit leven te kunnen maken. Ik deed woningruil met iemand in Drenthe. Tegen de tijd dat Mark vrij kwam, vervroegd onder voorwaarden, was ik aardig ingeburgerd en had zelf een baantje bij de plaatselijke supermarkt. Met hulp en steun van de reclassering nam ik mijn inmiddels afgekicte zoon in huis. Dit onder voorwaarden. Geen drugs, werk zoeken en nooit meer een bezoek aan Rotterdam. Terugkeer naar zijn oude omgeving zou hem terug kunnen werpen. Dit is inmiddels acht jaar geleden. Na een bezoek aan familie kon ik het niet laten een bezoek te brengen aan de Sigarenboer. Trots vertelde ik dat Mark werk had, getrouwd was, ja hij was zelf vader geworden van een tweeling.

Tot mijn opluchting waren het meisjes. Na een knuffel namen wij afscheid.

 

Het geluk lacht ons toe.

Ik bid elke dag voor hen, moge mijn weg hen bespaard blijven.

 

Johanna

 

Nadat ik was neergestoken in mijn winkel, kreeg ik een E Mail van Mark.

Hij bedankte mij dat ik er altijd was als hij iemand nodig had en betreurde wat mij overkomen was.

Ik stuurde hem een bericht terug en wenste hem en zijn gezin een mooi leven.

Peter