Voor Lorenzo                                                             JAARMARKT 2017

Van de Beijerlandselaan naar Oud Beijerland

De zon gaf de mensen die op het plein liepen iets wat hen hun hele leven al achtervolgde ; Een persoonlijke schaduw. De schaduwen bewogen langzaam. Niemand had er oog voor .Niemand werd er door gehinderd,  ze raakten hem toch niet kwijt. Je pinpas kan gestolen worden, je schaduw niet. Hij neemt pas afscheid als je voor de laatste keer gaat liggen. Voorlopig scheen de zon op het Vierwiekenplein.

Op de Molendijk keek ik naar de lucht die betrok, de zon die vertrok en de schaduwen werden schimmen in de glinstering van de straat.

De kramen stonden langs de haven. Mensen doken weg onder luifels of stonden met hun ruggen tegen gevels, en gaven de straat aan het water. Wij stonden onder een luifel van een kraam met prachtige foto’s en lijsten.  “Wij maken alles op maat en kunnen wat u wil virtueel in elke ruimte plaatsen zodat u een volledig beeld krijgt van de prent in uw eigen omgeving”. Het water droop van mijn mouwen als ik iets aanwees. De interesse was gewekt. “Jullie moeten straks eens bij Lorenzo gaan Kijken”. “Wie is dat en waar zit hij”?  “Ga maar kijken dan weet je niet wat je ziet”, hij wees.

Wij schuifelden langs de kramen tot bij een pand met Lorenzo op de ruit. Het was een atelier. De schilder attributen stonden voor het raam, daarnaast een prachtig werk van de Hef.

Een hand, een blik, dit was een man die naar binnen keek en liet kijken, zeldzaam, dit was Lorenzo. Aan een tafel in het midden van de ruimte was een vrouw bezig van gebakjes kunstwerken te maken. Lorenzo sprak in beeldende zinnen over zijn werk, techniek en leven. Zijn vader had een soortgelijke ruimte gehad op de Bijerlandselaan. Hij schilderde ook voor het raam. Lorenzo had de situatie waarin hij was opgegroeid nagebouwd en zette zo het werk van zijn vader voort die overleed toen hij zeventien jaar was. Als kind kreeg hij les van hem en stond vaak achter zijn vader. Die stond ook achter hem toen hij aangaf ook kunstschilder te willen worden. Lorenzo ging zijn droom achterna en werd schilder.

 “Als ik werk staat mijn vader links achter me. Ik draag hem niet alleen in mijn hart maar hij is er echt”.

We liepen door zijn atelier en stonden stil voor een werk waarvan ik zag dat het een straat in Parijs moest zijn. Een kletsnatte straat waar mensen in een auto vluchten voor het water dat van hun schaduwen schimmen had gemaakt. Het was zo echt, het water en de emotie droop er vanaf.

Lorenzo vertelde over zijn doek van Johan Cruyff en bezoek aan de familie Cruyff . De beste vriend van Johan was ook aanwezig en vertelde van een schilderij dat hij aan de muur had.

Een jong kereltje in Feyenoord shirt met een traan die langs zijn gezicht biggelde. “Dit kan alleen maar een schilderij van mijn vader zijn”, sprak Lorenzo, en de traan van het kereltje vulde zijn ooghoek. Ik keek hem aan. “Jij wordt ook emotioneel “. Zei hij . Kijkend naar mijn natte gezicht.

“Mijn leven is een paar jaar geleden ingrijpend veranderd; dit nadat ik in mijn winkel was neergestoken, ik kan en wil niets meer verbergen ”.

“Emotie tonen is goed, je ziet meer van wat belangrijk is in het leven en durft je te uiten”. Hij knikte naar het portret van Cruyff, en zei: “Elk voordeel heb ze nadeel”. In jouw geval kun je het ook omdraaien.

Ik keek naar het schilderij van de natte straat, waarin vreugde en verdriet zich als een spiegel van de ziel openbaarden. ”Dat ken je wel zegge”.

Na van hem afscheid te hebben genomen en van zijn vrouw die zijn dochter bleek te zijn,  liepen we de straat op, waar zonnestralen weerspiegelden op de natte straat. Waar schimmen schaduwen, schaduwen mensen en mensen verhalen werden.

Het leven is mooi.