Via een relatiesite voor werkgevers en werknemers  genaamd U.W.V. kwam ik in contact met Hanneke Verploegen. Volgens de contactpersoon een zeer enthousiaste vrouw die graag wilde komen werken. Zo had ik al een flink aantal dames mogen ontmoeten, die vooral kwamen solliciteren om hun uitkering veilig te stellen. Februari 2010 zat Hanneke bij mij achter in de winkel om zich voor te stellen en te solliciteren. Ze had geen uitvluchten in de zin van; Ik moet wel op tijd thuis zijn of is het werk zo licht dat mijn nagels niet kunnen beschadigen, ja ik wil graag maar heb veel last van geestelijke en lichamelijke ongemakken.

Wat me allereerst opviel, ze stopte haar hand in een jaszak legde een pakje sigaretten en lipstick op het bureau en zei, “het lijkt me leuk hier te komen werken”. Door haar  houding dacht ik; “zo die doet net of ze thuis is”. Dit beviel me wel.  Ze vertelde heel eerlijk over wat gebreken die mogelijk op zouden kunnen spelen. Ze was zo eerlijk dat ik, ondanks de kans op wat bovengemiddeld ziekteverzuim, haar in dienst nam als verkoopster in mijn winkel. (Wie boven de vijftig is en niets mankeert, liegt of is vroeg dement) Hanneke heeft naar ik weet één keer keihard gelogen zonder met haar ogen te knipperen en was zeker niet dement.

Met Nel die al jaren bij me werkte kon ze goed overweg. Af en toe was het net of ik sketches van Snip en Snap bijwoonde. Nel ging altijd serieus met de klanten in gesprek, Hanneke stond er dan naast en zei steevast; o ja, nee toch, echt. Haar belangstelling was niet geveinsd, maar een lichte ironische ondertoon kon ze vooral bij klaagzangen van klanten die ze al enkele malen gehoord had niet onderdrukken. Nel liet zich niet snel van de wijs brengen en praatte door. Als ik Hanneke aankeek kon het gebeuren (bijna altijd)  dat we in de  lach schoten. Haar gezicht was daarna razendsnel in de plooi en de klant voelde zich nooit gekwetst en zwetste gewoon door.

De Fans:

Hanneke speelde het klaar in korte tijd veel fans om zich heen te verzamelen.

Kees Toilet (zijn vrouw runde toiletten op het Zuidplein) Kees liep en bewoog wat ongemakkelijk, hij was ook niet meer de jongste maar als hij Hanneke zag veerde hij op, zijn ogen glinsterden. Zijn houding veranderde en bij toverslag liep hij bijna dansend de winkel in. Als hij door mij geholpen werd was hij gelijk twintig jaar ouder.

Er woonde een Surinaamse man een stukje voorbij de winkel die lange tijd zijn best deed afspraakjes te maken. Dit is denk ik één keer gelukt. Hier liet ze niet veel over los.

Pim Verhage een goede vriend van mij was ook zeer van haar gecharmeerd maar was mede door zijn leeftijd redelijk ongevaarlijk.

Er was één man die ze bijna niet kon helpen. Het was dan ook een bijzondere verschijning. Op heel de wereld zal deze man nooit zijn gelijke kunnen vinden. Jim was zijn naam. Meestal wierp hij de riem van zijn hond op de grond plantte zijn handen in de zij en keek je aan, dan was hij klaar voor een goed gesprek. Hanneke was altijd blij als ik hem hielp, waarom dat was weet ik nu nog niet. Aantrekkingskracht en afkeer liggen zo dicht bij elkaar. Ik heb eens goed gekeken, wat ik zag was een hoofd met bijna lege mond. Jim kletste onzin  en het was voor hem niet mogelijk om met zijn mond vol tanden te staan, hij had ze niet.

Liegen

Een mooie dag, de deur van de winkel stond open. Hanneke zat op de kruk aan het bureau bijgestaan door lipstick, pakje sigaretten en aansteker. Een man loopt de winkel binnen;

 

“Mevrouw u mag hier niet roken”. 

“Wat roken, ik, ik rook helemaal niet”.

“Waar komt dan de rook vandaan die hier binnen hangt”  ?

“Vind je dat gek? Er staan hier zoveel mensen in de deuropening te roken, best gezellig maar ik wordt kotsmisselijk van die rook”.

De man fronste en keek op het bureau waar Hanneke net een stapel papieren over de asbak had geschoven. “Ik kom snel nog eens bij u kijken”.  “Dat moet u vooral doen, daaaag mijnheer, tot ziens”.

Toen ik een uur later de winkel in kwam, zei ze doodleuk; “ Had jij toch bijna een bon” met de nadruk op jij. Echt Hanneke.

Twee kleine Antillianen, het zou zo een lied kunnen zijn van Anneke Grönloh, alleen dat waren Italianen en die hadden geen pistool. Yvonne en ik zaten achter, PEEETER hoorde we, Job die onder de tafel lag stormde al blaffend de winkel in waar twee pokkenjong het hazenpad kozen. Hanneke was lijkbleek en stamelde, ze vroegen om geld. Hoe ze dit verwerkte, daar nemen we nog steeds ons petje voor af. De volgende week stond ze weer achter de toonbank te midden van veel meelevende klanten

 

Ondanks het feit dat Hanneke veel fans had liep de omzet van de winkel snel achteruit. Er moest gesneden worden in de kosten. Hanneke was de klos. Om met Cruyff te spreken “elk nadeel heb ze voordeel” Yvonne kon haar een klein zetje geven richting Ikazia, de rest moest ze zelf doen en dat deed ze. Daar heeft ze nu zoveel fans dat ze een vast contract heeft en nooit meer weg mag.

We vragen ons wel af of Kees toilet nog wel eens langskomt, en hoe is het met Jim.

Hanneke wij wensen je nog vele jaren en danken je voor de leuke herinneringen.

 

Yvonne en Peter