Debat op 2

 

Bijna veertig jaar zie ik ouders en kinderen van achter de toonbank het "snoepspel" spelen. Vader of moeder komt iets kopen en het kind maakt van de gelegenheid gebruik hen wat geld voor snoep afhandig te maken. Dit is van alle tijden. Alleen de wijze waarop dit gebeurd, is door de jaren heen sterk veranderd. Was het vroeger nog zo dat de ouder besliste en voet bij stuk hield. Tegenwoordig is dit anders. Zodra het kind kan lopen neemt het de leiding, ouders willen aardig gevonden worden, een vriend zijn en onderhandelen over de aankoop. De mening van het kind geeft veelal de doorslag. Of het snoepgoed geschikt is voor hun leeftijd maakt niet meer uit. Het enige wat nog belangrijk schijnt, is de winkel met een tevreden kind verlaten. Zo komt er bijna dagelijks een vader met een zoontje in de winkel. Pascal de vader vertelde mij op een dag, dat Vince de jongen jarig was. Vier jaar was hij geworden. Ik feliciteerde hen beiden, liep naar achter en kwam terug met een zakje ballonnen. "Kijk eens Vince dit is voor je verjaardag". Vince nam het zakje in zijn hand keek er eens goed naar, zijn kleine gezicht betrok alsof een donderwolk de winkel betrad; "dat mot ik niet". Hij smeet de ballonnen in de hoek en riep; "ik wil chips". Vader Pascal bukte zich en stak de ballonnen in zijn zak, liep naar de stelling met chips en vroeg, "paprika toch Vince? " Hij legde de chips op de toonbank en wilde afrekenen. Totaal verbouwereerd keek ik hem aan en wist even niet wat te doen. Ik liep om de toonbank heen en zei, "wat jij doet moet jij weten , maar ik wil mijn ballonnen terug. De vader antwoordde, "die heb je gegeven". "Ja maar niet aan jou". "Vince wil ze niet, dus ik wil nu mijn ballonnen terug".

"Als jij, je zoon als hij 18 jaar is moet opzoeken in de gevangenis is het je eigen schuld. Ik wil mijn ballonnen terug, anders zoek je voortaan maar een andere sigarenwinkel. Bij het verlaten van de winkel, riep de vader mij nog toe; "thuis wil hij ze heus wel".

De kwestie wordt niet meer besproken, en vader en zoon komen al weer geruime tijd bij mij in de winkel. De zoon is nu ongeveer acht jaar en heeft de leiding.

Regelmatig maak ik dit soort dingen mee, en heb door de jaren heen menig kind zien ontsporen. Door al deze ervaringen ben ik er van overtuigd dat het belonen van grensoverschrijdend gedrag door ouders, de puberende kinderen vatbaar maakt voor crimineel gedrag. Hier heb ik enkele voorbeelden van op mijn netvlies.

Ook heb ik kinderen zien ontsporen waarvan de ouders alles in het werk stelden hen een opvoeding te geven die strak en rechtvaardig was. Ouders spelen een belangrijke rol, zo niet de belangrijkste. Wij mogen hen echter nooit op voorhand de schuld geven van de daden van hun kinderen.

Niet tegenstaande zijn er bij ons in de buurt dit jaar weer zes overvallen gepleegd, waarvan de meeste door minderjarigen.

 

In het T.V. programma "Debat op Twee", is op 19 juni 2013 aandacht geweest voor dit probleem.

Het eerste gedeelte ging over, het nut en de noodzaak om jonge criminelen strenger te straffen. Het tweede gedeelte over,

de verantwoordelijkheid of mede schuld van de ouders.

Omdat ik al dikwijls over dit onderwerp had nagedacht , vond ik het interessant hier bij te kunnen zijn. Dus ik ging in op de uitnodiging.

Rekening houdend met het feit dat als je uitgenodigd wordt ; men zich zelden aan afspraken houdt.

Ik kreeg als verwacht !

niet de beloofde spreektijd.

Voor het programma werden met de deelnemers door mensen van de regie de standpunten doorgenomen.

 

Het programma was voor velen confronterend en soms fel.

Een advocate ging in discussie met de aanvoerder van Leefbaar in de Gemeente Rotterdam. Dit ging hoofdzakelijk over het nut van het langdurig straffen van minderjarigen.

Een nogal hardvochtige onderwijzeres gaf in een discussie met een betrokken moeder aan, dat ouders altijd medeschuldig waren.

Zij sprak op een wijze die zeer onfatsoenlijk was. Het getuigde van zeer veel kracht, dat de betreffende moeder rustig bleef onder de vele aantijgingen.

Meerdere ouders van criminele kinderen kwamen aan het woord, zij vertelden over hun onmacht, en dat een korte gevangenisstraf gevolgd door een goede begeleiding hun kinderen had geholpen, fouten in te zien en hun gedrag aan te passen.

Één van de slachtoffers, een supermarktmedewerker, vertelde over zijn ervaringen. Tegen het einde van het programma was de stemming tussen partijen zeer vijandig. Toen ik in de zeer beperkte tijd aan het woord kwam, had ik de keus te vertellen waar ik voor gekomen was, of door een enkele opmerking partijen tot elkaar te brengen. Ik koos voor het laatste. En zei dat ouders tegenwoordig te veel van hun kinderen houden, maar dat in zeker zestig procent van de gevallen zij geen schuld hadden aan het gedrag van hun kinderen. Schijnbaar gaf het feit dat ik meerdere keren het slachtoffer was geweest mij het nodige gezag.

Het debat eindigde dan ook in een prettige sfeer waarin men elkaar tegemoet kwam.

 

Het belangrijkste moment voor mij was dat de supermarktmedewerker die voor het programma alle daders langdurig wilde opsluiten en de sleutel van hun cel weg wilde gooien, zijn mening had bijgesteld.

Hij vertelde mij,

"drie dagen cel is genoeg, maar dan wel een zeer goede begeleiding.

Het nut van de reis naar Hilversum en dusdanige programma's op de T.V. was hiermee voor mij aangetoond.

 

Wat had ik eigenlijk willen zeggen?

 

Vroeger hielden ouders van hun kinderen.

Deze kinderen draaiden mee in het gezin.

Tegenwoordig zijn ouders verliefd op hun kinderen.

Het gezin draait om het kind.

We weten allemaal dat verliefdheid

de meest begeerde vorm van krankzinnigheid is.

Feitelijk is het merendeel van de ouders dus ontoerekeningsvatbaar.

U kunt voor u zelf controleren of u bij deze groep hoort!

Staat u niet open voor correcties betreffende uw kind, van familie, buren of leraren, en denkt u, dat u en alleen u het recht hebt uw kind te corrigeren

dan hoort u bij deze groep.

 

Door het inbrengen van deze stelling had ik alle aanwezigen en kijkers een spiegel voor willen houden.

 

Dit mocht echter niet zo zijn.

 

Later heb ik dit op de radio goed mogen maken.

 

 

 

Om ouders die alles voor hun kinderen hebben gedaan en waarbij het toch misgaat, een hart onder de riem te steken, heb ik de geschiedenis van Johanna opgetekend.

Een waar gebeurde tragische geschiedenis

met "goede "afloop.

 

 

 

Lees hiervoor het verhaal 50%